وقتی که از وسط ولایت، پرتوی گاما رد میکنند!

ببینید این آغا چقدر مظلومه! هی از وسطش پرتوی گاما رد میکنن؛ صداشم در نمیاد بنده خدا.
مرگ بر اصل ولایت فقیه. 
نوش جان...

اصل ماجرا را فراموش نکنیم...

اخراجی ها تحریم بشه یا نشه، چه فرقی به حال شیرکوه معافی و امثال وی که دارن اعدام میشن و هیلا صدیقی و امثال وی که داره بهشون تجاوز میشه، داره؟!

خب الان با تحریمتون، دهن ده نمکی سرویس شد. ماتحتتون خنک شد؟

ماتحت زندانیای سیاسی که به خاطر غفلت ما پاره شده و همچنان داره پاره میشه، بدجوری میسوزه....

میشه حالا دیگه بحثو عوض کنید؟!

شیرکوهها دارن اعدام میشن و به هیلاها داره تجاوز میشه.

خواهش میکنم بحثو عوض کنید!

یکم فکر کنید و خودتونو بازیچه دست حکومت نکنید...

هیلا صدیقی را فراموش نکنیم...

هیلا صدیقی را فراموش نکنیم!

خدا میدونه چه بلاهایی داره سر مردممون تو این زندانهای لعنتی میاد!

هموطن به پا خیز...

اعتصاب، موثرترین راه مبارزه

چگونگی برپایی راهپیمایی های موفقیت آمیز - درسهایی از راهپیمایی های موفق مصر

دخالت سپاه در سرکوب معترضین سوریه - فرصتی برای ما

تحریم اخراجی ها ~ آزادی!!!

نمیگم مملکته داریم؛ بلکه میگم ملته داریم؟!!!
شیرکو معارفی داره اعدام میشه؛ به زندانیا تجاوز میشه؛ ملت ما هم کردن تو پاچه اخراجی ها و ول کن ماجرا نیستن!!!

تا خرند این قوم، رندان خرسواری میکنند! نقل از بهار

سوپاپ های اطمینان جمهوری اسلامی

سوپاپ های اطمینان درجه یک جمهوری اسلامی

رجانیوز مژده داد:
اخراجی های 3، 63% فروش کل را از آن خود کرد!!!

تابناک منتشر کرد:

علی مطهری خواستار محاکمه سران فتنه شد!

در بالاترین غوغایی بود!

بالاخره خامنه ای تونست یک نفس راحت بکشه!

هموطنان گرامی،

بیایید این مباحث پیش پا افتاده و بی ارزش رو کنار بگذاریم و فقط به هدفمون خیره بشیم.

در زندان به زندانیان تجاوز میشود و ما دستور کار مینویسیم برای تحریم اخراجی های 3!

تحریم کنیم که چی بشه؟!

باور کنید اگر فقط و فقط خود ده نمکی و شریفی نیا برن دوتایی سینما بشینن چس فیل بخورن، اون زندانی بدبخت باز هم بالای چوبه دار میره!

کدوم مهمتره؟

فشار آوردن به مردم برای تحریم یک فیلم کذایی یا فشار آوردن به حکومت با تمرکز به جنایاتش و تشویق مردم به حضور در صحنه؟!

باور کنید ده نمکی و مطهری و رضایی و اره و اوره و شمسی کوره، همگی نوچه های خامنه ای هستن و حتا اگرم از بین برن، هیچ اتفاقی برای اون دیو مردنی نمیفته؛ اما اگر خامنه ای بره، همه اینا با هم دیگه میرن!

خواهش میکنم دست از سر کچل اینها بردارید و به هدف اصلی بچسبید!

اعتصاب، موثرترین راه مبارزه

چگونگی برپایی راهپیمایی های موفقیت آمیز - درسهایی از راهپیمایی های موفق مصر

دخالت سپاه در سرکوب معترضین سوریه - فرصتی برای ما

دخالت سپاه در سرکوب معترضین سوریه

منابع مخالفین سوریه گزارش دادند که نیروهای سپاه پاسداران در سوریه به سرکوب معترضین پرداخته است!
اگر درست باشه، الان با اوج گرفتن اعتراضات در سوریه زمان بسیار خوبی برای قوت دادن دوباره به جنبش و برپایی تظاهراته.
اینطوری حکومت واقعا تحت فشار قرار میگیره.
فکر هم نمیکنم اعراب در سوریه زیاد دست به سرکوب بزنن؛ پس خامنه ای از ایران باید نیرو بفرسته تا منافع خودشونو حفظ کنه.
الان که دیگه حتا دست به دامن بچه ها شدن، فکر کنم برپایی تظاهرات در سراسر کشور فوق العاده میتونه حرکت مثبت و رو به جلویی باشه.
گزارش را اینجا بخوانید.

سه شنبه های اعتراض

سه شنبه های اعتراض تموم شد؟!!!

هیچ خبری از دعوت شبکه های اجتماعی برای این روز نیست!

یعنی همین سه شنبه ها رو هم نتونستیم نگه داریم؟!

آغاز سال یک هزار و سیصد و نود خورشیدی

هموطنان ارجمند،

آغاز سال 1390، سال همبستگی ملی و پیروزیمان را بر یکایک شما عزیزان تبریک میگوییم.

باشد که کار ما در این صفحه به سال 91 نکشد.

به امید پیروزی...

لطفا برای دیدن کمیک، روی لینک زیر کلیک کنید:

http://khodetoons.com/2g63xz

نابودی تخت جمشید

فکر کنم فهمیدم چرا احمدی نژاد میخواد تو تخت جمشید جشن بگیره.

جشن نابودی میراث دو هزار و پانصد ساله ماست...

سانسور

آخه این چه وضعشه؟!
هرجا میریم کامنت بذاریم، میزنه کامنتتون بعد از عبور از فیلتر احتمالا نمایش داده نخواهد شد!
آخه دیگه تا کی میخوایم سانسورچی باشیم؟!

چگونگی برپایی راهپیمایی های موفقیت آمیز - درسهایی از راهپیمایی های موفق مصر

1- با دوستان و همراهان خود در مناطق مسکونی و به دور از نیروی های سرکوبگر گرد هم آیید.

2- شعارهای مثبت مبنی بر آزادی ایران و مردم سر دهید.

3- با برخورد خوب و شعارهای دلنشینتان، سایر هموطنان را به حضور در راهپیمایی تشویق کنید.

4- پس از همراه کردن تعداد قابل ملاحظه ای از هموطنان، به خیابانهای بزرگتر رفته و در آنجا با سایر گروهها گرد هم آیید و گروهی بزرگتر را تشکیل دهید.

5- همراه با سردادن شعارهای مثبت، به سمت اهداف خود (ساختمانهای دولتی و صدا و سیما) پیش رفته و آنها را تسخیر کنید.

به امید پیروزی...

خاتمی، برخیز

آقای خاتمی،

از شما میخواهم بگذارید همچنان به لوحی که از دستان گرمتان گرفتم، افتخار کنم.

رهبری جنبش را بدست بگیرید و مردم را به اعتصاب دعوت کنید.

این درخواست عاجزانه من از شماست...

اعتصاب، موثرترین راه مبارزه

هموطنان گرامی،

متاسفانه پس از گذشت دو سال، شاهد فروکش کردن سیل اعتراضات "آشکار" خود بوده ایم.

پس از سرکوبهای شدید حکومت و بیانیه میرحسین موسوی در مورد به خانه رفتن و تغییر روش مبارزه در راستای کاهش آسیبهای جانی، متاسفانه روش دیگری ارائه نشد و با وجود آنکه بارها و بارها فراخوان تجمعات صادر شد، شاهد تجمعات چشمگیری نبوده ایم.

بهتر است از این پس نیز خود را گول نزنیم و حقیقت امر را دریابیم.

زمان انتخابات فریاد زدیم اگر تقلب بشه، ایران قیامت میشه.

بله، قیامت شد. حداقل 180 تن از هموطنان آزادیخواهمان به شهادت رسیدند؛ اما این قیامت برای ما هیچ سودی نداشت!

رژیم به آهستگی گامهایش را به جلو بر میدارد و ما نیز به آهستگی به عقب میرویم.

تا آنجا که در آرامش کامل حتا سران جنبش را زندانی کرد و ما هیچ خم به ابرو نیاوردیم!

حتا در شبکه های اجتماعی نظیر بالاترین هم شاهد پرداختن به این فاجعه نبودیم!

اشکالاتی هم میشود به سران جنبش وارد کرد؛ اشکالاتی نظیر پیامهای بی روحی که صادر کردند و تردیدهای مقطعی و داخلی و سعی در مشروعیت بخشیدن به رژیم - که البته فکر میکنم اکنون دیگر هیچ تردیدی در مورد سرنگونی رژیم ندارند!

با در نظر گرفتن وضعیتمان، فکر میکنم در اینجا دو حالت وجود دارد:

یک- ما از این رژیم کلافه نشده ایم و هنوز دستکم 30 سال دیگر جا برای صبر داریم و هنوز میتوانیم بسیجیان و اعراب را به همخوابی با عزیزانمان دعوت کنیم و یا دخترانمان را بفروشیم و یا بگذاریم که بدون هیچ دلیلی سپاهیان، دختر و یا همسرمان را در خیابان دستگیر کنند و درماشین به او تجاوز کنند و پیکر پاک و معصومش را بسوزانند که در این صورت باید صبر کرد تا صبرمان لبریز شود!!!

دو- بر سر دوراهی چه کنم  چه کنم قرار گرفته ایم. از یک سو فکر میکنیم که آینده فرزندانمان  بسیار مهم است و از سوی دیگر فکر جانمان را میکنیم.

در این صورت به مردم حق میدهم؛ چرا که هیچ رهبریِ "قوی"، "متمرکز" و "مستمری" وجود نداشته و این باعث دو دلی ما شده  است. دو دلی نه نسبت به آزادیخواهی، بلکه نسبت به حرکت به سمت آن.

تا کنون کارهای بسیار کرده ایم. شعارهای بسیار داده ایم و صد البته که هزینه های بسیار بسیار گزافی را هم پرداخته ایم!

اما آیا به نتیجه ای هم رسیده ایم؟

بعد از گذشت 2 سال، چه کسی در قطب قدرت قرار دارد؟

ما یا حکومت؟

با گفتن الله اکبر بالای پشت بامها و قاشق به قابلمه زدن، هیچ رژیمی ساقط نشده!

با تجمعات صدهزار نفری هم هیچ رژیمی ساقط نشده!

با منتظر نشستن برای ظهور زورو هم هیچ رژیمی ساقط نشده!

بهتر است تا دیر نشده، دست به کاری اساسی بزنیم و از این """ فرصت تاریخی """ بهترین استفاده را بکنیم.

هر لحظه ممکن است ماشین سرکوب چشمش را به شخص من و شما بدوزد و در آن زمان باید شخصا هزینه بدهیم و راه گریزی هم برای آن وجود نخواهد داشت.

بسیار بوده اند افرادی که در زندان به آنها تجاوز شده و یا بانوانی که برای آزادی همسر و فرزند خود به دفاتر دادستانی رفته اند و در آنجا طعمه گرگهای هوس آلود شده اند.

هیچ بعید نیست که ناگهان در خیابان بی آنکه رژیم را تحریک کرده باشیم به دستانمان دستبند بزنند و ما را برای مدتی به زندان ببرند.

باید از بروز این اتفاقات برای خودمان جلوگیری کنیم و نباید دیگر اجازه تجاوز و هتک حرمت را به مزدوران رژیم بدهیم که در غیر اینصورت، سکوت نشانه رضاست!

هموطنان گرامی،

با در نظر گرفتن شرایط، اعتصابات سراسری تنها گزینه موجود برای مقابله با این رژیم است.

همه ما، با تفاوت های بسیاری که داریم از مردم این جامعه هستیم.

درست است که در اقشار مختلف زندگی میکنیم، اما همگی تحت سلطه این رژیم هستیم  و سیاست های فاسد رژیم بر زندگی تک تک ما، چه بازاری، چه کارگر، چه کارمند، چه دانشجو، چه معلم، چه کشاورز، چه سرمایه دار (و چه سایر اقشار) تاثیر می گذارد.

تا کی بازاری ها باید از کسادی بازار رنج ببرند؟

تا کی کارگران ما باید از تعویق پرداخت حقوقهای خود رنج ببرند؟

تا کی کارمندان ما باید از حقوق پایین و تحمل بی احترامی های مدیران بی سواد این رژیم رنج ببرند؟

تا کی دانشجویان ما باید به دلیل نگرشهایی که دارند، از ادامه تحصیل باز بمانند و یا نتوانند در زمینه مورد علاقه خود تحقیق و پژوهش کنند؟

تا کی معلمان ما باید سر کلاس درس به جای تمرکز بر تدریس، به راههای درآمدزای جنبی فکر کنند و از دانش آموزان خود غافل بمانند؟

تا کی کشاورزان ما باید از واردات بی رویه رنج ببرند و از شعار همیشگی "خود کفایی" به سمت گدایی بین المللی برویم و کمر کشاورزانمان هر روز بیش از پیش شکسته شود؟

تا کی سرمایه داران و صنعت داران ما باید به دلیل تغییرات و تهدیدات پیاپی و خطرناک در سیاستهای رژیم، خواب شب نداشته باشند و از یک سو نگران تهدیدهای رژیم و سپاه باشند و از سوی دیگر نگران وضعیت و حال کارگران خود؟

حتا اقشار پر درآمد جامعه نیز از نظر روحی آرامش ندارند؛ چه برسد به اقشار کم درآمدمان که اکثریت مردم را شامل میشود!

مردم عزیز،

متاسفانه شیر غران ایرانی چنان در بند شده که دیگر از یک گربه هم کمتر به نظر میرسد.

آن شیری که کسی جرات چپ نگاه کردن به او را نداشت، اکنون مضحکه آدم و عالم شده است.

آن شیردر بند رژیم نیست؛ بلکه در بند ماست.

در بند من و در بند شما.

وقتش رسیده بندی را که به دست و پای این شیر بسته ایم، باز کنیم و بگذاریم دوباره گامهای کوچکش، دشمنانمان را فراری دهد تا بتوانیم در آرامش کامل کنار یکدیگر به زندگی خود ادامه دهیم.

هموطنان گرامی، مردم عزیز،

ما در شرایط بسیار حساسی به سر میبریم. یک فرصت تاریخی نصیبمان شده که اگر از آن استفاده نکنیم، فرزندان و نوه های خود را به زندان های ناامن رژیم و بالای چوبه دار فرستاده ایم.

هموطنان گرامی،

سران جنبش در زندانند. نمیتوان منکر نقش بسیار مهم آنها در پیشبرد این جنبش شد. حکومت به """آرامی""" کارهایش را پیش میبرد  تا شاهد واکنشی جدی از سوی مردم نباشد.

بعید نیست امروز خبر بیماری سران جنبش را منتشر کند و ماه بعد خبر وخامت حال آنان را و اندکی بعد خبر فوتشان را و ما همچنان هیچ واکنشی از خود نشان نمیدهیم.

اگر سران جنبش را از دست بدهیم، جمهوری اسلامی بر فرزندان ما نیز حکومت خواهد کرد و این بدان معناست که آنها هم باید دردهایی را متحمل شوند که ما امروز از آنها رنج میبریم.

بی تردید هیچ پدر و مادری نمیخواهد آینده فرزندش چنین سیاه و تباه باشد.

اما نمیشود منتظر ماند تا دیگران کار را شروع کنند.

متاسفانه این حقیقت جامعه ماست که هر عضوی چشم به عضو دیگر دوخته و منتظر حرکتی از سوی دیگران است. اما بدانید که این حرکت فقط باید یک جرقه کوچک باشد. چشم از سایرین برداریم و به خود بنگریم و خود یک رهبر شویم. با ایجاد این جرقه بنزینی که در میان تمام ما ریخته شده است، آتش خواهد گرفت و شعله آن جمهوری اسلامی را خواهد سوزاند.

هموطنان گرامی،

 در حال حاضر، اعتصاب و در خانه نشستن و ایجاد فضایی مبتنی بر احکام حکومت نظامی توسط خودمان، تنها راهیست که میتوان به آن متوصل شد.

نهادهایی نظیر شورای هماهنگی را فراموش کنید. وقتش رسیده که از قوه تفکر خودمان استفاده کنیم. تا کی باید به خاطر اشتباهها و سهل انگاریهای این نهادها هزینه بدهیم؟

تلاش برای برپایی تظاهراتی که از یک هفته قبل زمان و مکان آن مشخص شده و به اشغال نظامیان در آمده است، چه فایده ای دارد؟!

آیا با تظاهراتهای هفتگی (سه شنبه ها) به پیروزی میرسیم؟!

بعد از انتخابات تقریبا هر روز تظاهرات داشتیم، اما نتیجه چندانی ندیدیم؛ حال بیاییم و فقط سه شنبه ها را به اعتراض تخصیص دهیم؟!

چقدر دیگر باید هزینه بپردازیم؟!

اعتصاب سراسری تنها گزینه ایست که حکومت را واقعا مستأصل میکند و ما هم میتوانیم آن را در پیش بگیریم و تظاهرات خیابانی را نیز در کنار آن داشته باشیم.

بازاریان عزیز،

کالاهای گرانبهای خود را از مغازه هایتان خارج کنید.

کارمندان گرامی،

مدارک مهم خود را از محل کار خود خارج کنید.

دانشجویان نازنین،

خود را برای تحصیل مقطعی در خانه آماده کنید.

هموطنان گرامی،

اگر میتوانید پولهای خود را از بانکها خارج کنید.

ملت دلیر،

موسوی و کروبی تا بدانجا جلو رفتند که هم اکنون در حبسند.

سایت کلمه انتقال سران جنبش را به زندان تکذیب کرده است؛ اما نمیتوان به این تکذیبیه اعتماد کرد.

همین چند روز پیش بود که به نقل از همسایگان کروبی نوشته بودند چراغهای منزلشان خاموش است و گاردهای آهنین را از جلوی کوچه منزل موسوی برداشته اند.

و همین چند وقت پیش بود که خبر انتقال سران جنبش به زندان حشمتیه را منتشر کردند و فرزندان سران جنبش تا کنون از وضعیت والدینشان ابراز بی اطلاعی میکنند.

در چند روز اخیر، شاهد تحولات وسیعی در سطح کشور بوده ایم. در این مقطع نمیتوان به وبسایت کلمه اعتماد کرد و خود باید زمام را بدست بگیریم.

حتا اگر هم موسوی و کروبی در حبس خانگی باشند، باز هم زندانی اند و این چیزی را عوض نمی کند.

هموطنان گرامی،

در روز پس از انتخابات به سران جنبش اخطار دادیم و بسیار محکم و قاطعانه به آنها گفتیم که سکوت نکنند و ما همه با هم هستیم.

آنها تا کنون سکوت نکرده اند و هم اکنون در شرایط بسیار بد و زجر آوری به سر میبرند.

نه تنها سران جنبش، بلکه بسیاری از هموطنانمان هم با اتکا به شعار نترسید، نترسید، ما همه با هم هستیم،  در زندان، شرایط بد و طاقت فرسایی را سپری میکنند.

در آن روزها فریاد زدیم ما همه با هم هستیم و عهد و پیمان سبزی را با یکدیگر بستیم.

بسیاری این عهد و پیمان را نشکسته اند؛ اما ما چطور؟

من نمیخواهم که به خیابان برویم و سینه خود را در مقابل گلوله های بسیج سپر کنیم و یا بدن خود را دفتر سیاه قلم باتوم به دستان.

شرایط را درک میکنم. بسیاری، از از دست دادن شغل خود هراسانیم. به همین دلیل بیایید با غیبت یک بار در هفته شروع کنیم.

امروز "من" غیبت میکنم و فردا دوستم و فردایش دوست دیگرمان. با این غیبت نه موقعیت شغلی خود را از دست میدهیم و نه اتفاق بدی برایمان می افتد.

زمانی که در تظاهرات ها شرکت میکردم، شاهد همبستگی عمیق و بی نظیری بین مردم بودم. همه مسائل جانبی کنار میرفتند و انسانیت و شرافت محور رفتار ما میشد؛ تا جاییکه بعضا از شور این زیبایی، اشکم بی اختیار جاری میگشت.

به تدریج با مشاهده این همبستگی در اعتصاب میان خود، ترسمان میریزد و آهنگ اعتصاب را افزایش میدهیم.

تا جاییکه شاید پس از دو ماه اعتصابات مقطعی، دست به یک اعتصاب کامل بزنیم و از اعتصاب سایرین هم مطمئن باشیم.

دوست گرامی،

من این متن را با در نظر گرفتن بسیاری از مسائل مربوطه نوشتم؛ از این رو از شما تقاضا میکنم که این حرفها را پشت گوش نیندازید؛ چرا که آینده خود و فرزندانتان مطرح است.

بیایید عهد و پیمان سبزی را که با یکدیگر بسته ایم، نشکنیم که شکستن این عهد، شکستن شیشه عمر خودمان است.

با سپاس از وقتی که گذاشتید و این متن را مطالعه فرمودید،

لطفا در انتشار این نوشته کوتاهی نفرمایید،

به امید پیروزی...

استفتا از حضرت یوزارسیف

دیشب خواب دیدم تو سال 90، هفت تا احمد خاتمی هفت تا احمد جنتی رو خوردن.

تعبیرش چیه حاج آقا؟